– Maria Laura Mromlińska (1904–1998) urodzona we Lwowie, radiolog. Dyplom uzyskała we Lwowie w 1929 roku. W latach trzydziestych w Katowicach, pracowała w szpitalu w Sosnowcu. Po wojnie w Katowicach.
– Zdzisław Mromliński (1904–1939) rentgenolog, specjalista chorób płuc. Dyplom otrzymał we Lwowie w 1929 roku. Uczestnik obrony Lwowa w 1918 roku. Tam pra- cował do roku 1936, następnie zamieszkał w Katowicach, gdzie objął stanowisko na- czelnego lekarza Śląskiego Towarzystwa Przeciwgruźliczego. Poległ w czasie wojny w 1939 roku.
– Adam Rezacz (1895–1944) psychiatra. Dyplom uzyskał we Lwowie w 1926 roku.
Od roku 1927 w Śląskim Zakładzie Psychiatrycznym w Lublińcu, a następnie w Ryb- niku jako ordynator. W roku 1944 aresztowany przez gestapo i rozstrzelany w Jaśle.
– Wojciech Starzewski (1902–1962) urodzony we Lwowie, ginekolog-położnik. Dyplom uzyskał w Krakowie w 1927 roku. Po pracy w szpitalach krakowskich w 1938 roku zo- stał ordynatorem szpitala w Sosnowcu. Od roku 1951 w Śląskiej Akademii Medycznej jako kierownik Kliniki Ginekologiczno-Położniczej.
– Adam Szebesta (1893–1973) neurolog. Dyplom otrzymał we Lwowie w 1923 roku.
Uczestnik I wojny światowej i obrony Lwowa w 1918 roku, a także wojny polsko-so- wieckiej. Pracował w wojskowej służbie zdrowia we Lwowie, a od roku 1930 w Kato- wicach. Działacz PCK. Brał udział w ekshumacji oficerów polskich w Katyniu. Po woj- nie neurolog w Katowicach. Patron ulicy w Katowicach-Murckach.
rownikiem Przychodni Rejonowej, a także długoletnim skarbnikiem Koła Polskiego Towarzystwa Lekarskiego w Zabrzu.
– Aleksander Bielski (1895–1980) urodzony we Lwowie, lekarz chorób wewnętrznych.
Dyplom uzyskał w 1922 roku w Wiedniu, nostryfikowany we Lwowie w 1924 roku. Po wojnie w Bytomiu, organizator i wieloletni kierownik Przychodni Reumatologicznej oraz Zakładu Fizykoterapii. Zasłużony działacz kultury fizycznej, członek Zarządu Klubu Sportowego „Polonia” Bytom.
– Adam Borowicz (1906–1973) urodzony w Stryju, lekarz internista. Dyplom uzyskał w 1931 roku we Lwowie. Pracował w Szpitalu Miejskim w Stryju. W 1939 roku de- portowany na terytorium ZSRR, od roku 1945 w Bytomiu. Kierownik Przychodni Rejonowej w Bytomiu.
– Ludwik Brzeski (1896–1949) lekarz chorób wewnętrznych we Lwowie. Od roku 1945 w Bytomiu, organizator i kierownik Przychodni Przeciwgruźliczej w tym mieście.
– Tadeusz Ceypek (1904–1990) urodzony we Lwowie, otolaryngolog. Dyplom otrzy- mał we Lwowie w 1931 roku. Obrońca Lwowa w 1918 roku. Do roku 1946 pracował we Lwowie w Klinice Uniwersytetu Jana Kazimierza, był też członkiem AU. W roku 1946 osiedlił się w Zabrzu, pracował w Klinice Uniwersytetu we Wrocławiu, a od roku 1950 w ŚAM. Profesor zwyczajny. Posiadał wszechstronne zainteresowania, m.in. był członkiem Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego i Śląskiego Automobilklubu.
– Adam Ćwikliński (1898–1990) urodzony w Horodence, legionista. Dyplom uzyskał w 1926 roku we Lwowie. Był kierownikiem Miejskiego Ośrodka Zdrowia i Opieki Społecznej we Lwowie. Od 1945 roku w Bytomiu, naczelnik Wydziału Zdrowia i kie- rownik Poradni Medycyny Pracy.
– Zbigniew Tadeusz Drzewski (1916–1996) urodzony w Nowym Targu, ftyzjatra i to- rakochirurg. Dyplom otrzymał we Lwowie w 1941 roku. W latach 1941–1945 asy- stent w Szpitalu Kolejowym we Lwowie, po wojnie w latach 1945–1947 w Katowi- cach. W latach 1955–1985 ordynator i wicedyrektor Sanatorium Przeciwgruźliczego w Bystrej Śląskiej, konsultant w Wojewódzkiej Przychodni Przeciwgruźliczej w Ka- towicach oraz członek Międzynarodowej Unii Przeciwgruźliczej.
– Tadeusz Dwernicki (1908–1955) urodzony w Borysławiu, otolaryngolog. Dyplom uzyskał we Lwowie w 1935 roku. Pracował w Klinice Uniwersytetu Jana Kazimierza i w szpitalach lwowskich, od roku 1945 w Bytomiu. Ordynator w Szpitalu nr 1 w By- tomiu, lekarz Opery Śląskiej w Bytomiu.
– Stanisław Jakub Dynia (1909–1972) urodzony w Drohobyczu, ginekolog-położnik, seksuolog. Dyplom otrzymał we Lwowie w 1936 roku. Pracował w klinikach Uniwer- sytetu Jana Kazimierza i w Szpitalu Powszechnym we Lwowie. Po wojnie w Rzeszo- wie, następnie w Krośnie, a od roku 1964 w Klinice Położniczej i Chorób Kobiecych Śląskiej Akademii Medycznej w Zabrzu. Pionier seksuologii w regionie górnośląskim.
– Jerzy Dziopiński (1893–1961) dyplom otrzymał w 1925 roku we Lwowie. W 1921 roku w Dowództwie Obrony Plebiscytu w trzecim powstaniu śląskim, po wojnie od roku 1945 pracował w Zabrzu-Mikulczycach.
– Bolesław Filasiewicz (1886–1979) urodzony w Cieszynie. Dyplom uzyskał w roku 1914 we Lwowie. Po wojnie dyrektor szpitali w Kluczborku, Namysłowie, następnie kierownik Ośrodka Zdrowia w Libiążu. Pracował jako lekarz ponad 60 lat.
– Władysław Flint (1899–1956) urodzony we Lwowie. Dyplom uzyskał w 1926 roku we Lwowie, tam też pracował jako urolog. Od 1945 roku w Zabrzu. W roku 1947 zorga- nizował jedną z pierwszych przychodni urologicznych na Górnym Śląsku.
– Kazimierz Fritz (1896–1979) urodzony w Drohobyczu, dyplom uzyskał w roku 1925 we Lwowie. Lekarz wojskowy m.in. w Stanisławowie i we Lwowie. Od roku 1945 w Chorzowie, organizator lecznictwa ambulatoryjnego i szpitalnego w Chorzowie, inicjator budowy Domu Lekarza.
– Albin Garbień (1894–1967) brat Józefa, urodzony w Łańcucie. Dyplom uzyskał w 1922 roku we Lwowie. Legionista, obrońca Lwowa w 1918 roku, więzień obozów koncentracyjnych. Po studiach asystent Kliniki Położniczo-Ginekologicznej Uniwer- sytetu Jana Kazimierza, w latach 1933–1954 w Cieszynie. Po wojnie m.in. redaktor
„Śląskiej Gazety Lekarskiej” (od roku 1948 „Medycyna Pracy”).
– Józef Gawliński (1912–1976) urodzony w Nadwórnej koło Stanisławowa, ginekolog- -położnik. Dyplom uzyskał w roku 1939 we Lwowie. Od roku 1945 w Koźlu, ordy- nator Oddziału Ginekologiczno-Położniczego.
– Mieczysław Filip Głowiński (1899–1965) urodzony w Bydgoszczy, ginekolog-po- łożnik. Dyplom uzyskał w roku 1934 we Lwowie. Pracował w Rybniku, następnie w Będzinie, a od roku 1945 w Bytomiu jako ordynator. W latach 1953–1955 dyrek- tor Wojewódzkiego Szpitala Ginekologiczno-Położniczego w Siemianowicach Ślą- skich. Utworzył pierwszy na Śląsku Oddział Ciąży Powikłanej i Oddział Wcześnia- ków. Od roku 1955, a następnie 1962 profesor I. Kliniki Położnictwa i Ginekologii Śląskiej Akademii Medycznej. Redaktor pism lekarskich „Ginekologia Polska” i „En- dokrynologia Polska”.
– Edward Hanke (1895–1975) urodzony w Bytomiu, reumatolog. Dyplom otrzymał w 1921 roku we Lwowie. Uczestnik powstań śląskich. Od roku 1924 lekarz Kasy Cho- rych w Chorzowie, członek Zarządu Śląskiej Izby Lekarskiej. W roku 1945 komisa- ryczny przewodniczący Śląskiej Izby Lekarskiej. Od roku 1948 ordynator w Szpitalu Miejskim w Chorzowie.
– Leopold Jaburek (1901–1960) urodzony w Krośnie, neurolog. Dyplom uzyskał we Lwowie w 1928 roku, następnie pracował w Klinice Neurologiczno-Psychiatrycznej Uniwersytetu Jana Kazimierza. W latach 1945–1947 w Szpitalu Ubezpieczalni Spo- łecznej w Katowicach, potem we Wrocławiu.
– Mieczysław Jankowski (1896–1978) urodzony w Zborowie, stomatolog, chirurg szczę- kowy. Dyplom otrzymał we Lwowie w 1925 roku, doktorat w 1928 roku. Do roku 1939 pracował w Klinice Stomatologicznej Uniwersytetu Jana Kazimierza, po wojnie osiedlił się w Zabrzu. Od roku 1948 kierownik Oddziału Stomatologicznego Śląskiej Akademii Medycznej, jeden z organizatorów tej uczelni, w latach 1955–1966 kierow- nik Katedry i Kliniki Stomatologicznej, profesor zwyczajny.
– Maksymilian Jonas (1888–1979) chirurg-ortopeda i jego żona Celestyna z domu Heller (1887–1957) ginekolog-położnik. Lekarze ze Lwowa. Po roku 1945 pracowa- li w Zabrzu.
– Jan Jurek (1905–1999) chirurg i radiolog. Dyplom uzyskał we Lwowie w 1934 roku.
Pracował w Wilnie i na Wołyniu. Walczył w 1939 roku, podczas okupacji pracował w Knurowie, był żołnierzem Batalionów Chłopskich i Armii Krajowej. Po wojnie w Katowicach, organizator Szpitala Urzędu Bezpieczeństwa w Katowicach i inspek- tor Ubezpieczalni Społecznej. Poseł na sejm, działacz Stronnictwa Ludowego w Ka- towicach. Odznaczony Orderem Virtuti Militari.
– Klaudiusz Karowiec (1893–1961) urodzony we Lwowie, chirurg. Dyplom uzyskał we Lwowie w 1917 roku. W latach 1923–1945 pracował w Szpitalu Powszechnym w Stry- ju jako ordynator Oddziału Chirurgii. Od 1945 roku w Zabrzu, ordynator Oddziału
Chirurgii Szpitala w Zabrzu. Współorganizator I. Kliniki Chirurgii Śląskiej Akade- mii Medycznej.
– Klemens Kauczyński (1892–1947) dermatolog ze Lwowa. Od roku 1945 w Bytomiu, ordynator Oddziału Skórno-Wenerycznego w Szpitalu Miejskim oraz kierownik Przy- chodni Przeciwwenerycznej w Bytomiu.
– Maria Kawecka (1904–1960) urodzona w Przemyślu, ginekolog-położnik, cytolog.
Dyplom uzyskała we Lwowie w roku 1930. Pracowała w Klinice Ginekologiczno-Po- łożniczej Uniwersytetu Jana Kazimierza, następnie w Szpitalu Powszechnym w Prze- myślu. Od roku 1945 w Gliwicach, w Instytucie Onkologii. Pionier cytodiagnostyki onkologicznej i hormonalnej w Polsce.
– Juliusz Czesław Kępski (1911–1993) higienista i epidemiolog. Dyplom uzyskał we Lwowie w 1939 roku, pracował w Szpitalu Zakaźnym we Lwowie. Uczestnik powsta- nia warszawskiego, od 1946 roku w Katowicach. Komisarz do Walki z Epidemiami w Województwie Śląskim, inspektor sanitarny, dyrektor Wojewódzkiej Stacji Sani- tarno-Epidemiologicznej. W latach 1946–1948 w Obywatelskim Komitecie Przygo- towawczym Akademii Lekarskiej w Bytomiu-Rokitnicy.
– Klemens Kiryłowicz (1911–1979) chirurg. Dyplom uzyskał we Lwowie w 1939 roku.
Pracował jako wolontariusz w Klinice Chirurgicznej Uniwersytetu Jana Kazimierza kierowanej przez prof. Tadeusza Ostrowskiego. Od roku 1945 w Szpitalu Powiatowym w Koźlu, następnie jako ordynator Szpitala Wojewódzkiego w Opolu.
– Ryszard Kmicikiewicz (1911–1992) urodzony we Lwowie. Dyplom otrzymał we Lwo- wie w 1939 roku. Po roku 1945 lekarz internista w Zabrzu.
– Julian Kochanowski (1896–1970) urodzony w województwie tarnopolskim. Dyplom otrzymał we Lwowie w 1929 roku. Pracował w Klinice Chorób Dziecięcych Uniwer- sytetu Jana Kazimierza, a podczas okupacji w Instytucie prof. Weigla. Od 1946 roku w Gliwicach, kierownik Poradni Przeciwgruźliczej dla Dzieci.
– Husyn Krumholc (1892–1967) lekarz ogólny w Kołomyi. Dyplom otrzymał we Lwo- wie w 1920 roku. Po roku 1945 lekarz rejonowy w Katowicach, współzałożyciel Koła Polskiego Towarzystwa Lekarskiego w Katowicach.
– Marian Krzyżanowski (1892–1966) urodzony w Tarnopolu, pediatra. Dyplom otrzy- mał we Lwowie w roku 1928. Lekarz Państwowej Pomocy dla Funkcjonariuszy we Lwowie i lekarz szkolny, także lekarz zdrojowy w Iwoniczu. Podczas okupacji niemiec- kiej w ruchu oporu Armii Krajowej we Lwowie. Od roku 1946 w Bytomiu, pracował w Szpitalu Dziecięcym im. dra Tadeusza Boya-Żeleńskiego, następnie w Katolickim Domu Matki i Dziecka. Założyciel Poradni Przeciwgruźliczej w Bytomiu.
– Kazimierz Kurkiewicz (1920–1991) ginekolog-położnik, urodzony we Lwowie, gdzie otrzymał dyplom w roku 1947. Od roku 1958 w Gliwicach, pracował w Przychodni Rejonowej nr 5.
– Wacław Franciszek Kuśnierczyk (1908–1997) urodzony w Śniatyniu, laryngolog.
Dyplom otrzymał we Lwowie w 1932 roku. Pracował w Klinice Otolaryngologicznej Uniwersytetu Jana Kazimierza, od 1951 roku w Śląskiej Akademii Medycznej w Kli- nice Laryngologii w Zabrzu, a następnie w Katowicach. W latach 1974–1979 kierow- nik tej Kliniki, profesor nadzwyczajny.
– Janina Marynowska-Kuśnierczyk (1906–1999) żona Wacława, laryngolog. Dyplom uzyskała we Lwowie w 1934 roku.
– Izydor Jonas Kurzrok (1893–1955) neurolog. Dyplom uzyskał we Lwowie w 1921 roku. Pracował w Szpitalu Powszechnym i w Ubezpieczalni Społecznej we Lwowie.
Kapitan Wojska Polskiego, uczestnik wojny polsko-sowieckiej w 1920 roku, a następ-
nie kampanii wrześniowej. Po wojnie w Bytomiu, organizator Oddziału Neurologicz- nego Szpitala Miejskiego w Bytomiu.
– Jadwiga Kurzrok (1899–?) żona Izydora, lekarz przemysłowy. Dyplom uzyskała we Lwowie w 1926 roku.
– Janusz Limanowski (1919–2007) urodzony we Lwowie, ginekolog-położnik. Studia rozpoczął we Lwowie w 1937 roku, dyplom uzyskał w 1943. W latach 1944–1947 w II Armii Wojska Polskiego. Od roku 1948 w Chorzowie. W latach 1955–1985 or- dynator Oddziału Ginekologiczno-Położniczego Szpitala Miejskiego w Świętochło- wicach. Wykładowca w Państwowej Szkole Felczerskiej w Chorzowie i Liceum Me- dycznym w Świętochłowicach.
– Klara Nieświatowska (1896–1972) lekarz pediatra we Lwowie, lekarz wojskowy w Ar- mii Andersa, ordynator szpitali dla polskich dzieci w Kazachstanie. Odznaczona Krzy- żem Monte Cassino. Po wojnie dyrektor Wojewódzkiej Przychodni Higieny Szkolnej w Katowicach, organizator medycyny szkolnej.
– Stanisław Podolecki (1902–1964) dyplom uzyskał we Lwowie w roku 1929. Lekarz domowy Ubezpieczalni Społecznej we Lwowie. Po wojnie adiunkt w Klinice Chorób Wewnętrznych Śląskiej Akademii Medycznej.
– Władysław Powroźny (1912–2011) lekarz dermatolog. Dyplom otrzymał we Lwowie w 1937 roku. Ordynator Oddziału Dermatologii Szpitala Miejskiego w Katowicach.
Szpital nosił imię prof. dr. med. Romana Leszczyńskiego, który był profesorem Uni- wersytetu Jana Kazimierza.
– Tadeusz Pragłowski (1903–1983) urodzony we Lwowie, lekarz medycyny sądowej.
Dyplom uzyskał na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1934 roku. W kwietniu 1943 roku brał udział w pierwszej ekspertyzie sądowo-lekarskiej przy badaniu grobów katyń- skich. Po wojnie osiedlił się w Katowicach, organizator wielu prosektoriów. W 1952 roku był założycielem Zakładu Medycyny sądowej w Zabrzu. W roku 1968 Rada Wy- działu Lekarskiego Śląskiej Akademii Medycznej złożyła wniosek o nadanie mu ty- tułu profesora, ale ówczesne władze nie wyraziły na to zgody.
– Feliks Presser-Turski (1909–1999) urodzony we Lwowie, lekarz publicznej służby zdrowia. Dyplom uzyskał w Poznaniu w 1935 roku. Podczas okupacji pracował we Lwowie jako lekarz sanitarny, następnie w Warszawie. Uczestnik powstania warszaw- skiego. Po wojnie w Bytomiu, kierował Wydziałem Zdrowia Urzędu Wojewódzkiego w Katowicach, zaangażowany w powstanie Śląskiej Akademii Medycznej.
– Emil Kazimierz Pyzik (1898–1974) urodzony w województwie lwowskim. Dyplom otrzymał we Lwowie w 1926 roku. Lekarz chorób zakaźnych, lekarz wojskowy, m.in.
w Katowicach. Od roku 1951 ordynator Oddziału Zakaźnego Szpitala nr 6 w Kato- wicach.
– Stanisław Roszak (1896–1974) urodzony w Poznaniu, pediatra. Dyplom uzyskał we Lwowie w 1923 roku. Powstaniec wielkopolski. Asystent w Klinice Pediatrii Uniwer- sytetu Jana Kazimierza, w latach 1927–1968 (z przerwami) naczelny lekarz Szpitala Miejskiego dla Dzieci w Katowicach.
– Czesław Sadliński (1912–1997) urodzony w województwie tarnopolskim, chirurg.
Dyplom uzyskał we Lwowie w 1936 roku. W latach 1936–1944 w Szpitalu Powszech- nym we Lwowie, 1944–1947 w II Armii Wojska Polskiego. Od 1947 roku w Zabrzu, w Szpitalu Ubezpieczalni Społecznej. Od 1950 roku w Śląskiej Akademii Medycznej, od 1972 roku kierownik III. Kliniki Chirurgicznej w Bytomiu. Profesor w Śląskiej Akademii Medycznej, w latach 1969–1975 prorektor.
– Paweł Skrowaczewski (1878–1960) lekarz laryngolog. Dyplom uzyskał we Lwowie w 1902 roku. Tam pracował do roku 1939. Po wojnie zamieszkał w Opolu. Był człon- kiem Sądu Dyscyplinarnego Śląskiej Izby Lekarskiej w Katowicach.
– Aleksander Smerek (1895–1963) urodzony we Lwowie. Dyplom uzyskał we Lwowie w 1924 roku. Lekarz w Miejskim Ośrodku Zdrowia i Ubezpieczalni Społecznej we Lwowie. W okresie okupacji lekarz w Szpitalu Zakaźnym. Więzień obozów w Oświę- cimiu i Mauthausen. Po wojnie w Bytomiu, działacz Związku Byłych Więźniów Poli- tycznych, następnie długoletni kierownik Przychodni Rejonowej w Zabrzu. Z drem Smerekiem zetknąłem się osobiście właśnie w Szpitalu Zakaźnym we Lwowie, kiedy zachorowałem na dur brzuszny, mając zaledwie 8 lat. Ponowne spotkanie nastąpiło już w Bytomiu w 1946 roku.
– Władysław Sowiński (1899–1971) chirurg-ortopeda, uczeń prof. Adama Grucy we Lwowie. Po wojnie wieloletni dyrektor Szpitala Chirurgii Urazowej w Piekarach Ślą- skich.
– Tadeusz Smulikowski (1903–1985) urodzony we Lwowie, ginekolog-położnik.
Dyplom otrzymał we Lwowie w 1929 roku. Pracował w Berlinie i Lwowie, po woj- nie w Opolu i w Katowicach. Członek Sądu Dyscyplinarnego Śląskiej Izby Lekarskiej w Katowicach.
– Stefan Ślopek (1914–1995) bakteriolog i immunolog. Dyplom otrzymał we Lwowie w 1939 roku. Podczas okupacji pracował w Instytucie prof. Rudolfa Weigla we Lwo- wie. Od 1949 roku profesor Śląskiej Akademii Medycznej, jej rektor w latach 1953–
1954.
– Jan Śmieszek (1902–1958) urodzony we Lwowie, gdzie otrzymał dyplom w 1928 roku.
Przez 8 lat pracował w Klinice Chirurgicznej prof. Tadeusza Ostrowskiego. W latach 1936–1944 dyrektor szpitala i ordynator chirurgii w Dolinie (woj. stanisławowskie).
Od roku 1946 w Bytomiu, dyrektor szpitala i ordynator oddziału chirurgiczno-gine- kologicznego, adiunkt w Klinice Ortopedycznej prof. Mariana Garlickiego w Byto- miu. W 1954 roku objął funkcję dyrektora szpitala w Krynicy.
– Roman Tarnawski (1910–1982) ginekolog-położnik. Dyplom otrzymał we Lwowie w 1938 roku. Lekarz Kasy Chorych we Lwowie, po wojnie w Katowicach.
– Anna Tarnawska z d. Klucznik (1913–1992) dyplom uzyskała we Lwowie w 1939 roku.
Po wojnie lekarz rejonowy w Katowicach.
– Stanisław Totuszyński (1909–1983) urodzony w Stryju, dermatolog. Dyplom otrzy- mał we Lwowie w 1937 roku. W latach 1956–1980 dyrektor Wojewódzkiej Przychod- ni Dermatologicznej w Katowicach.
– Emil Valis (1912–1985) urodzony w województwie stanisławowskim. Studiował we Lwowie, dyplom otrzymał w Polskim Wydziale Lekarskim w Edynburgu w 1943 roku.
W roku 1947 wrócił do kraju. Uruchomił w Katowicach Stację Przetaczania i Kon- serwacji Krwi. Pracował w Szpitalu w Chorzowie, później w Szpitalu Ubezpieczalni Społecznej w Katowicach.
– Otto Feliks Westrych (1910–1969) urodzony we Lwowie, lekarz chorób płuc. Dyplom otrzymał we Lwowie w 1936 roku. W latach 1936–1939 pracował w Szpitalu Po- wszechnym we Lwowie, po wojnie w Krakowie. Od roku 1953 w Katowicach, dyrek- tor Wojewódzkiej Poradni Przeciwgruźliczej, następnie od 1963 roku w Warszawie.
– Mieczysław Wyspiański (1908–1985) dyplom otrzymał we Lwowie w 1938 roku.
Lekarz wojskowy w bitwie pod Monte Cassino. Organizator i długoletni kierownik przychodni akademickiej na Politechnice Śląskiej w Gliwicach.
– Tadeusz Marian Zabiega (1897–1975) urodzony w Sądowej Wiszni pod Lwowem, le- karz chorób zakaźnych, epidemiolog. Dyplom uzyskał w roku 1925 we Lwowie. Pra- cował w Turce i Dolinie, a po wojnie w Koźlu.
– Władysław Zaleski (1904–1984) urodzony w Brzeżanach, stomatolog. Dyplom uzy- skał we Lwowie w 1929 roku. Od roku 1941 w Sosnowcu, następnie od 1945 roku in- spektor w rejonie Będzin, Czeladź, Dąbrowa Górnicza. Od 1956 roku kierownik Ka- tedry i Zakładu Stomatologii Zachowawczej Śląskiej Akademii Medycznej.
– Władysław Zderkiewicz (1909–1969) chirurg, ortopeda. Dyplom otrzymał we Lwowie w roku 1938. Uczestnik kampanii wrześniowej. W latach 1947–1952 był asystentem w Klinice Ortopedycznej w Warszawie (u prof. A. Grucy), a następnie w Bytomiu, w Klinice Ortopedycznej Śląskiej Akademii Medycznej, a także kierownikiem Woje- wódzkiej Przychodni Ortopedycznej w Bytomiu.
Trudno ustalić, ilu Lwowian młodszego pokolenia ukończyło studia medyczne po wojnie i zasiliło śląskie środowisko lekarskie. Warto wymienić przynajmniej kilku:
– Zbigniew Cygan (1929–1967) urodzony we Lwowie, analityk. Dyplom uzyskał w ŚAM w 1953 roku. Pracował w ŚAM w Katedrze i Zakładzie Chemii Fizjologicznej. W cza- sie studiów był przewodniczącym Studenckiego Koła Naukowego.
– Józef Juzwa (1922–2010) urodzony w Zaleszczykach. Dyplom uzyskał w ŚAM w 1955 roku. Pełnił funkcję lekarza górniczej służby zdrowia w Bytomiu.
– Roman Martyka (1922–1973) urodzony we Lwowie, internista. Dyplom uzyskał w Krakowie w 1948 roku. Organizator i ordynator oddziału chorób wewnętrznych w Rydułtowach.
– Zbigniew Mielnik (1931–1981) urodzony we Lwowie. Dyplom otrzymał w ŚAM w roku 1955. W Bytomiu od 1945 roku. Pracował w Szpitalu Urazowym w Piekarach Śląskich. Sportowiec, lekarz klubowy „Polonii” Bytom.
– Aleksander Olejniczak (1931) urodzony we Lwowie. Dyplom uzyskał w ŚAM w 1955 roku. W Bytomiu od 1945 roku. Pracował w Szpitalu nr 2 w Bytomiu i górniczej służ- bie zdrowia. Zawodnik drużyny piłkarskiej „Polonia” Bytom, mistrz Polski w 1954 roku. Przez okres 10 lat lekarz klubowy.
– Jerzy Sałabun (1934) urodzony we Lwowie. Syn Józefa, organizatora i patrona Planeta- rium Śląskiego, w Bytomiu od 1945 roku. Studiował na Politechnice Śląskiej, a następ- nie w ŚAM, gdzie otrzymał dyplom w 1964 roku. Specjalista w dziedzinie medycyny przemysłowej, organizacji służby zdrowia i epidemiologii. Pełnił m.in. funkcje dy- rektora ZOZ w Tarnowskich Górach, kierownika Pogotowia Ratunkowego, dyrektora Miejskiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej, a także był wiceprezydentem Bytomia.
– Jerzy Stanik (1930–1982) urodzony we Lwowie, górnik-ratownik. Dyplom uzyskał w ŚAM w 1964 roku. W Bytomiu od 1945 roku. Zginął w czasie akcji ratowniczej w 1982 roku.
– Wiktor Weigl (1921–1985) urodzony we Lwowie, syn Rudolfa, profesora Uniwersy- tetu Jana Kazimierza. Po wojnie w Zabrzu jako lekarz rejonowy.
Przedstawiono tutaj niewielką ilość lekarzy lwowskich, którzy po wojnie, począw- szy od roku 1945, pracowali w lecznictwie na Górnym Śląsku. Warto zauważyć, że gdy w roku 1939 we Lwowie jeden lekarz przypadał na 294 mieszkańców (przy średniej kra- jowej 2700), to w roku 1991 pierwszeństwo przejęły Katowice, gdzie jeden lekarz przy- padał na 196 mieszkańców (przy średniej krajowej 480).
Nie ulega wątpliwości, że jest to zasługa lekarzy przybyłych nie tylko z Kresów Wschodnich na Śląsk, ale także funkcjonowania Śląskiej Akademii Medycznej (obec- nie Śląskiego Uniwersytetu Medycznego).